W piątek poprzedzający rozpoczęcie nowego roku szkolnego pojechali całą czwórką – Pani Słaba, Nayana, Pirkka i Przystupa – do Skansenu. Chodzili po porządnie zagospodarowanym terenie, obserwując łosie, sarny, dziki, niedźwiedzie. Wilki nie chciały się pokazać, za to małe koty na wybiegu otoczonym girlandami dziecinnych smoczków dawały się głaskać i przytulać. Ludzie i zwierzęta wyglądali na trochę zadowolonych, a trochę zmęczonych, nad wszystkimi unosiła się aura kanikułowej nudy.
Pirkka chciał jeszcze pójść do Gröna Lund na karuzelę, ale Pani Słaba miała dość. Zawiozła ich za to nad jezioro Källtorpssjön w Hagen, gdzie łąka schodziła łagodną krzywizną do wody, a pożółkłą trawę zasłaniały ludzkie ciała, ręczniki, wózki, rowery i torby
piknikowe
. Pirkka natychmiast wszedł do wody, Nayana i Pani Słaba przysiadły się do znajomych, Przystupa przycupnęła na pomoście, pilnując Pirkki.
Gdy pod wieczór łąkę zaczął zasnuwać cień, wyciągnęły z wody Pirkkę i ruszyli lasem do Hagen. Pachniało słodko, pałacyk w Erstagården pochylał się nad sadem, w którym rosło jedenaście starych jabłoni, gałęzie uginały się pod ciężarem owoców spadających w mroku z cichym pacnięciem. Pirkka pierwszy dopadł sadu, Nayana pobiegła za nim i przytuliła policzek do pnia jabłoni.
|