ze w 1065 roku stały się przyczyną buntu anglosaskich możnych i wolnych chłopów w Northumbrii. Ponieważ król Edward i Harold chcieli uniknąć wojny domowej zgodzili się na kompromis oznaczający amnestię dla buntowników i odebranie zarządu prowincji Tostigowi. Ten ostatni nie uznał królewskiej decyzji i udał się na emigrację do rządzonej przez swego szwagra, hrabiego Baldwina V (1036 - 1067), Flandrii, gdzie szukał sojuszników gotowych wesprzeć zbrojną wyprawę mającą przywrócić mu utracony tytuł.
Następnie Tostig skierował się do Fryzji i Danii, lecz nie uzyskał oczekiwanego poparcia. Swen Estridsen cieszył się pokojem po latach walk z Hardradą i obawiał się zaangażowania w ryzykowną wyprawę do Anglii. Ewentualna porażka mogłaby bowiem skłonić norweskiego sąsiada do złamania traktatu pokojowego. Poza tym realnie oceniał swoje siły oraz możliwe korzyści z wyprawy. I jedne i drugie nie były wielkie: szansę powodzenia dawały jedynie łupieskie najazdy na nieprzygotowanego wroga, tymczasem Tostig, by osiągnąć swój cel musiał zmierzyć się z królewską armią Harolda. Wizja nadchodzącej wojny ożywiła natomiast Hardradę. Obiecał on zbiegowi przywrócenie godności
earla
w zamian za poparcie dla własnej kandydatury na króla Anglii. Na gruncie prawnym zgłoszone przez niego pretensje do tronu w Londynie wynikały jedynie z podobnych roszczeń wysuwanych uprzednio pod adresem Danii. Harald rozpoczął gromadzenie armii oraz floty i na czas nieobecności przekazał władzę synowi Magnusowi.
Tostig wrócił do Flandrii, by stamtąd poprowadzić pierwsze uderzenie. Zorganizował i wyposażył flotę, która wiosną 1066 roku zaatakowała wyspę Wight i spustoszyła południowo-wschodnie wybrzeże Anglii. Pierwsze sukcesy okazały się ostatnimi - król wzmocnił obronę i zmusił brata do skierowania się na północ. Oczywiście dawny earl nie cieszył się żadnym poparciem w Northumbrii. Złupił kilka miast, lecz został wciągnięty w zasadzkę i rozbity przez miejscowe oddziały. Z całej floty pozostało mu jedy
|