na treść. W Internecie nie jesteśmy, tak jak w przypadku telewizji, skazani wyłącznie na obrazki serwowane przez nadawców. Tu możemy nie tylko wybierać, ale po prostu tworzyć własne treści. Komunikacyjność to w końcu możliwość porozumiewania się z innymi użytkownikami sieci. Najistotniejsze jest to, że w Internecie opisane trzy atrybuty występują jednocześnie. Gdyby Internet był tylko komunikacyjny, nie różniłby się od telegrafu. Gdyby był tylko hipertekstowy, przypominałby obszerną bibliotekę.
Gdy jednak połączymy wszystkie cechy, otrzymamy medium wielowymiarowe, o wyraźnie wyróżniającej się składowej pionowej i poziomej. Pionowy wektor Internetu oznacza jego zdolności do gromadzenia treści, jego funkcję akumulacyjną. Wektor poziomy wiąże się z aspektem komunikacyjnym. Podczas aktów komunikacji powstaje nowa treść, która odkłada się kolejnymi słojami, pogłębiając zasoby globalnej sieci. Składowa pozioma i pionowa oddziałują między sobą, czyniąc z Internetu medium dynamiczne, żywe, nawet
nieokiełznane
, a przez to dla wielu tajemnicze, więc groźne.
Tak zdefiniowany, zwany również cyberprzestrzenią, Internet staje się fizycznym odpowiednikiem filozoficznych koncepcji opisujących zjawisko kumulowania się wiedzy i kultury, oraz oddziaływania tych zasobów na człowieka i świat rzeczywisty. Karl Rajmund Popper mówił, że rzeczywistość składa się z trzech światów. Pierwszy zamieszkują byty realne: skały, drzewa, pola fizyczne, siły. W świecie drugim goszczą wrażenia subiektywne, psychologiczne, to świat strachu i nadziei, skłonności do działania,
|