Póki słońce po niebie krążyć nie przestanie.
W drugiej połowie XVI wieku wyjazdy Polaków do Rzymu wiązały się coraz częściej z rozwojem kontrreformacji. W Wiecznym Mieście przygotowywali się teologowie i kaznodzieje do walki z próbami podważania katolicyzmu w Polsce. Takim celom służyły m.in. wyjazdy Stanisława Hozjusza, Piotra Skargi czy
Jakuba
Wujka. Najtrwalszy ślad rzymskiej działalności pozostawił w mieście Stanisław Hozjusz. Pochodził ze spolonizowanej niemieckiej rodziny mieszczańskiej Hose. Po ukończeniu Uniwersytetu Krakowskiego jako prymus został przyjęty na dwór Jana Dantyszka. Kilka razy zmieniał pracodawców i opiekunów - był nauczycielem bratanków biskupa krakowskiego Jana Konarskiego, później znalazł się na dworze Piotra Tomickiego i opiekował się jego bratankami wysłanymi na studia do Włoch. Sam również studiował w Bolonii, gdzie uzyskał doktorat praw. W 1538 roku został sekretarzem Zygmunta Starego, a dwa lata później kierował już kancelarią królewską. W tym czasie pełnił funkcję kanonika warmińskiego, następnie krakowskiego, wreszcie biskupa chełmińskiego, a później warmińskiego. Bywał wykorzystywany przez króla do pełnienia misji dyplomatycznych.
Biskup Hozjusz odznaczał się głęboką wiedzą, skromnością i pracowitością. Te jego cechy znał papież Paweł IV, dlatego wezwał biskupa do Rzymu, aby mu powierzyć pracę w Kurii Rzymskiej. Hozjusz musiał przedtem uzyskać zgodę króla na wyjazd i zatroszczyć się o zastępstwo na biskupstwie warmińskim. Mógł opuścić Warmię dopiero po dwunastu miesiącach od wezwania papieskiego, to jest w połowie 1558 roku. Niebawem po przybyciu do Rzymu został doradcą papieża, a w lutym 1561 roku otrzymał kapelusz kard
|