Młodzieńczy etap życia Klausa Manna naznaczony był piętnem literackiego skandalu, zmagania się z kompleksem "wielkiego ojca", poszukiwaniem ideowego punktu odniesienia. Zagraniczne podróże i kontakty z przedstawicielami elit intelektualnych Zachodu ukształtowały jego sposób widzenia świata. Odrzucenie nacjonalizmu jako narzędzia budowy tożsamości państwa uczyniły zeń zwolennika koncepcji Paneuropy - integracji kulturalnej kontynentu, w oparciu o tradycję humanizmu i liberalizmu.
Postępujący kryzys Republiki Weimarskiej, wzrost wpływu sił ekstremistycznych, wreszcie dojście do władzy NSDAP stanowiły w życiu pisarza moment przełomu. Jak wielu innych przedstawicieli środowiska literackiego, zerwał z postawą biernej kontestacji zjawisk politycznych. Z
ekscentrycznego
artysty i estety wyrósł twórca zaangażowany, aktywnie reagujący na problemy i dylematy epoki. W odróżnieniu od wielu innych emigrantów z Rzeszy, bardzo wcześnie świadomy był konieczności określenia celów antynazistowskiego wychodźstwa. Od początku aktywnie uczestniczył w dyskusjach tego środowiska, własną twórczością podtrzymując ideał literackich "innych Niemiec".
Na dorobek emigracyjny Klausa Manna składają się cztery powieści, trzy prace popularno-naukowe, odczyty, eseje i artykuły, obfita korespondencja. Szczególne miejsce w działalności pisarza zajmowały redagowane przezeń czasopisma, element bogatego życia wydawniczego niemieckiego wychodźstwa. Swym uczestnictwem w międzynarodowych kongresach pisarzy dowodził oporu antynazistowskiej "Exilliteratur" wobec polityki reżimu Hitlera - tak w kraju, jak i poza jego granicami. Dzięki kontaktom z intelektual
|