ałej siły, zamknęła. Znalazła ręcznik, jest kilka tysięcy kilometrów od domu, pomyślała, choć w tym huku trudno było usłyszeć własne myśli. Usiadła na łóżku, bez telefonu, pomyślała, esemesa, maila. Znowu wstała. Bez prądu, bez ciepłego ubrania. Znowu podeszła do drzwi, zawróciła. Bez statku, bez samolotu, bez większej gotówki i bez bankomatów w okolicy. Położyła się, zasnęła. Bez powrotu. Resztę życia spędzi na dalekiej wyspie, w nędzy, zapomniana, brudna, stara. Dureng wiał jej tuż nad głową.
- Droga do Rutengu przerwana - ojciec Zdzisław przyszedł po śniadaniu. - Ale spróbujemy się
przeprawić
.
Nie padało, wiatr odpuścił, ale tylko trochę i tylko na dwie godziny, może trzy. Trzeba było się spieszyć. Wsiedli w samochód ojca Zdzisława i w ciągu kilku minut wyjechali za miasteczko. Jechali w głąb wyspy. Pięli się coraz wyżej krętą szosą Trans Flores, wjechali w chmury, z początku białe, rzadkie, potem gęste, szare. Ale i tu ludzie mieszkają, stali przed powalonymi domami, usuwali sprzed samochodu proboszcza powalone drzewa.
|