eloletnich gatunków, zwłaszcza bylin, w ciągu kilku lub kilkunastu (lub więcej) lat życia rozbudowują znacznie swoje organy podziemne i pomnażają liczbę pędów nadziemnych, tworząc skupienie o różnej wielkości i trwałości. Wiele form wzrostu roślin charakteryzuje się tym, że organizm umiera partiami, a pozostałe poszczególne jego części kontynuują wzrost. Właściwości te w konsekwencji utrudniają ocenę liczebności populacji, a także poznanie procesów demograficznych (rozrodczości, śmiertelności).
W rzeczywistości populacje wielu gatunków roślin, zwłaszcza
zielnych
, charakteryzuje dwupoziomowa organizacja (HARPER 1980). W populacjach tych gatunków trwają równocześnie dwa procesy, a więc proces wymiany osobników oraz proces wymiany elementów strukturalnych roślin. Pełna charakterystyka dynamiki popu- lacji powinna wówczas zawierać zarówno tempo wymiany osobników, jak i zakorze- nionych jednostek (Ryc. 1.26). Okazało się bowiem, że zmiany liczebności osobników i pędów w tej samej populacji i w tym samym czasie mogą przebiegać według różnych modeli wzrostu (Ryc. 1.27).
Oznacza to, że dla gatunków, których osobniki charakteryzują się zwielokrotnieniem jednostek strukturalnych w cyklu życiowym, koncepcja i metody badań procesów demograficznych powinny być przeanalizowane na nowo.
|