- Prosić! Prosić!
Marszałek domu otworzył drzwi wielkiej sali. Otwartymi na rozcież złoconymi
podwojami
buchnęło zimno wilgotne i jakby przejęte pleśnią grobów. Podeszła z ręką wyciągniętą i uśmiechem naprzeciw niewidzialnych gości, snadź razem wchodzących, gdyż zwracała się z powitaniami na strony, przemawiając do każdego niemym poruszeniem warg i szerokim gestem ukazując miejsca przy stole.
Zaręba nie śmiał jeszcze wierzyć własnym oczom. Służba miała skamieniałe twarze i w oczach przytajony lęk, zaś kasztelanowa zwykłym głosem rozkazała podawać wieczerzę. Powieki jej drgały jak skrzydła motyle i do ust przywarł jakiś przyśmiech niewysłowionej zagadkowości.
|