tka skutecznie do tego doprowadza. Dobra jest ostra igła preparacyjna lub nasadzona na wibrator elektromagnetyczny. Stosunkowo luźne skały przepłukać można gorącą wodą z detergentem, odsiewając zawarte w niej skamieniałości. Skały nieco scementowane dają się zdezintegrować poprzez nasycanie gorącymi roztworami soli o kryształach pęczniejących podczas narastania (np. soli glauberskiej) lub naprzemienne nasycanie naftą i przepłukiwanie wodą. Pole do rozwijania pomysłowości jest tu nieograniczone.
Lepiej
wszakże
, jeśli pomiędzy skałą a skamieniałością jest istotna różnica w składzie chemicznym. Można wówczas wykorzystać odmienne działanie na skałę i skamieniałość aktywnych chemicznie związków. Tak więc jeśli w skale wapiennej zachowane są szczątki fosforanowe, można rozpuścić ją w kwasie octowym, który nie reaguje z fosforanem wapnia. Te same szczątki w dolomicie wymagają kwasu mrówkowego.
Szczątki wapienne, fosforanowe lub uwęglone zawarte w skale krzemionkowej wydobyć można używając kwasu fluorowodorowego. Do wydobywania skamieniałości uwęglonych z wapieni użyć można kwasu octowego (uzyskując również szczątki fosforanowe i niekiedy grubokrystaliczne skamieniałości wapienne, jeśli roztwór kwasu jest zbuforowany), mrówkowego (również zyskując fosforanowe skamieniałości) lub solnego, który rozpuszcza fosforany. Szczątki wapienne zachowane w skałach ilastych dają się wydobyć przy u
|