sza" kobiety XXI wieku musi koniecznie przeglądać się w ograniczonym lustrze mitów kobiecych? Czy nie może znaleźć mitycznego alter ego w archetypach herosa, artysty, budowniczego? Czy w życiu wewnętrznym nie można być równocześnie Izydą i Ozyrysem, Siwą i Siakti, Isztar i Tammuzem, Inanną i Dumuzi, Demeter i Korą, a także Dedalem i Ikarem? Rozumiały to intuicyjnie bohaterki powieści Astrid Lindgren Madika z Czerwcowego Wzgórza, odgrywające role Mojżesza i jego siostry albo Józefa i jego braci.
Charakterystyczną cechą książki Izy Sznajder, podobnie jak innych należących do nurtu New Age publikacji zawierających diagnozy społeczne i historyczne, jest niby-wielokulturowość, czyli łączenie różnych kultur, archaicznych i współczesnych, europejskich i egzotycznych, w jednorodną mieszankę o takim zestawie cech, jaki jest autorom akurat potrzebny. Za tą strategią kryje się nie tyle postmodernistyczne doświadczenie relatywizmu, ile brak elementarnego szacunku dla faktów tudzież przeświadczenie autorów, że liczy się tylko hipotetyczna głębia zjawisk, natomiast powierzchnia jest zróżnicowana jedynie pozornie. Gdy nie pasują odniesienia biblijne, hinduistyczne lub buddyjskie, zawsze można odwołać się do przykładu jakiegoś plemienia indiańskiego, które odżywia się makrobiotycznie, myśli sercem, posługuje się instynktem i intuicją oraz deifikuje kobiety. Wyróżnione przez autorów są mity agrarne i
lunarne
, związane z wizją kobiecej Arkadii.
Szabat był dniem, kiedy Księżycowa Bogini Isztar, stojąca na czele panteonu babilońskiego, miała menstruację. Czas, kiedy kobiety krwawiły, nie tylko odzwierciedlał potęgę i świętość Księżycowej Bogini, ale inspirował kobiety do odkrywania Wewnętrznej Bogini oraz urzeczywistnienia jej wizji i mocy w codziennym życiu. Boski związek kobiety z Ziemią nasuwa przypuszczenie, że Ziemia także ma menstruację. Ziemia, tak jak kobieta, daje życie, rodzi, karmi. Wiara i ciągle żywe tradycje, które dotyczą
|