A więc współczynnik wzmocnienia fotopowielacza (typowego) jest rzędu 107, co pozwala na liczne jego zastosowania, np. w astrofizyce przy identyfikacji słabych gwiazd, ale również do rejestracji słabych błysków scyntylatorów wywołanych przez promieniowanie jądrowe.
Prace prowadzone w latach pięćdziesiątych wykazały, ze istnieją związki chemiczne, jak np. naftalen, antracen, jodek sodu aktywowany
talem
, które są bardziej wydajnymi scyntylatorami niż początkowo używany siarczek cynku. Okazało się, że nowe scyntylatory pozwalają rejestrować elektrony, promieniowanie gamma jak również neutrony. Stały się one wkrótce uniwersalnym narzędziem fizyki i techniki jądrowej, a sprzężone z fotopowielaczem i odpowiednimi układami elektronicznymi pozwalały mierzyć energie różnych składowych promieniowania, ponieważ liczba emitowanych kwantów w scyntylatorze jest proporcjonalna do traconej w nim energii przez cząstkę.
Rysunek 26 przedstawia widmo uzyskane za pomocą głowicy scyntylacyjnej (scyntylator z fotopowielaczem) ze scyntylatorem jodkiem sodu aktywowanym talem, NaJ (Tl), naświetlanym kwantami gamma z rozpadu promieniotwórczego izotopu cezu-137 o energii 661 keV.
|