o, aby pokazać go studentom. Jego przyjęcie poprzedzały specjalne przygotowania. Nie mieliśmy przecież na czym go położyć i pamiętam dobrze, jak z pielęgniarką rozmontowywaliśmy łóżko szpitalne, przywiązywaliśmy do jego nóg stół i dalej jeszcze mniejszy stoliczek, po czym pokrywaliśmy wszystko materacami. Pacjenci, współtowarzysze Michasia, pobudzeni w swej męskości, chcieli składać się z nim na rękę. On, bez entuzjazmu, przyjmował te wyzwania i w paru sekundach rozstrzygał je na swoją korzyść.
Z natury był łagodny, pogodnego usposobienia, nie obnosił się ze swoją siłą. Lubił układać kwiaty, haftować, grać w szachy. Znalazł sobie wymarzone zajęcie. W Jelczu, w
podwrocławskiej
fabryce samochodów, malował autobusy. Powtarzał z zadowoleniem: "Mnie tam drabina niepotrzebna".
Gigant, którego lekarz, w najlepszym razie, spotka raz lub dwa razy w swojej praktyce zawodowej, przywołuje wspomnienie mitycznych początków świata. Przypomina nam też o czasach, gdy ludzie próbowali tworzyć sztucznego człowieka. Twórców - alchemików, magów, szamanów bądź lekarzy - trapiło jedno pytanie. Nie było ono natury technicznej, nie dotyczyło receptury. Pytanie to brzmiało: Czy mają duszę? Od odpowiedzi zależało spełnienie, urzeczywistnienie, doskonałość magii. Bo jeśliby ludziki z reto
|