ie Danii. Już w 1050 roku utracił część zdobyczy zaskoczony w drodze powrotnej przez przeważające siły wrogów. Nawet i to wydarzenie dało skaldom powód do opiewania przemyślności i determinacji Haralda, który, kiedy wyrzucenie za burtę zapasów żywności oraz jeńców nie odciążyło dostatecznie okrętów, spuścił na wodę kilka kłód drewna obładowanych wojennymi trofeami: co piękniejszymi szatami oraz klejnotami. Ścigający zaprzestali wówczas pogoni, by ratować, nim zatoną, utracone uprzednio dobra30.
Ostatnią wielką próbę zawładnięcia Danią Hardrada podjął w 1062 roku. Rozbudował flotę i na zwodowanym właśnie ogromnym królewskim drakkarze pożeglował na czele ok. 150 okrętów na spotkanie ze śmiertelnym wrogiem. Estridsen wystawił jeszcze liczniejszą armię, która czekała na najeźdźców u ujścia rzeki Nisaa. Normanowie starali się upodabniać bitwy morskie do lądowych, dlatego przywiązywali do siebie burty okrętów ustawiając
drakkary
w jedną bądź kilka linii, które ścierały się czołowo z nieprzyjacielem. Na dziobach trwała walka wręcz wspierana z ruf ostrzałem łuczników. Dwudniowe zmagania przyniosły całkowity tryumf Haraldowi. Duńczycy stracili ok. 70 jednostek, Swen uciekł a jego królewski okręt został zdobyty przez Norwegów. Zmęczeni zwycięzcy nie prowadzili długiego pościgu, dbały o honor Hardrada zatroszczył się o należyty pochówek żołnierzy z obu armii i rozdzielił broń oraz wszelkie sprzęty zagarnięte w duńskim obozie.
Sukces nie oznaczał końca walk. Po raz kolejny zwycięstwo w bitwie nie spowodowało wygrania wojny. Estridsen dotarł na Zelandię, gdzie zebrał rozproszone oddziały i wkrótce odbudował armię. Krwawy bitewny trud wojów Haralda zdał się więc na nic. Długie a bezowocne zmagania zakończył w 1064 roku pokój zawarty pod Götaelf. Nie przynosił on zwycięstwa, zdobyczy terytorialnych, kontrybucji ani trybutów żadnej ze stron, co było porażką Hardrady.
|