Michał był rozkojarzony przede wszystkim dlatego, że miał obok siebie Natalię: realną, w niebieskiej sukience, z zagadkowym uśmiechem. Poszli na obiad do restauracji z sylwestrową dekoracją. Jadł bez apetytu, ale jego żonie smakowały potrawy podawane przez wytatuowanego kelnera. Skusiła się nawet na deser.
Pytanie zadał później. Dużo później. Wieczorem rozpętała się burza, wiatr dął jak szalony, a wielkie krople deszczu uderzały w okna. Zgasło światło. Michał, uzbrojony w latarkę, bez przekonania sprawdził korki, wiedząc, że przy takiej pogodzie uszkodzenie musiało zdarzyć się gdzieś dalej. Miał rację. Zapalili kilka świeczek i lampę naftową, która kopciła
smrodliwie
, dając jedynie słaby blask. Grzmiało.
Siedzieli na kanapie, słuchając wycia wiatru, czasami popatrując w okna na błyski piorunów, przecinające czarne niebo. Burza była straszna. Burza ekscytowała. Milczeli, lecz myśl nadal tkwiła w głowie Michała.
|