ając się zanadto - posłałem pocisk w stronę wozu Studenta. Eksplodował tam, gdzie chciałem: między nami, na tyle blisko kryjówki przeciwnika, by na jakiś czas zasłonić mu widok. Bałem się ryzykować przestrzelenia, więc świadomie zaniżyłem nastawę odległości i gwiżdżące nad wieżą odłamki raczej nie postraszyły Studenta. Nie dałem tym samym żadnemu szansy rozprawienia się z mocowaną na wyrzutni rakietą, ale cóż - niczego nie dostaje się za darmo. Kupowałem czas, a to był najskuteczniejszy sposób.
Złapałem RPG razem z nosidłem na amunicję, zabrałem noktowizor, przecisnąłem się na zwolnione miejsce kierowcy. Rozglądałem się przez chwilę, wysilałem pamięć, po czym uruchomiłem aparaturę
dymotwórczą
i wygramoliłem się z wozu, by sprawdzić, czy działa.
Działała. Rozgrzany silnik błyskawicznie odparowywał doprowadzane przez specjalną instalację paliwo. Patrząc na gęstą chmurę, rosnącą w oczach do imponujących rozmiarów, skląłem się w duchu za bezmyślność. Kiedy jak kiedy, ale w trakcie ucieczki ten stary patent mógł się okazać naprawdę użyteczny. Powinienem dużo wcześniej...
|