Spółdzielnie kredytowe stawiały sobie za cel uwolnienie drobnych przedsiębiorstw od lichwiarstwa. W istocie doprowadziły one do niewielkiej obniżki stopy procentowej.
W miastach spółki zarobkowe grupowały zwłaszcza handlarzy, na wsi zamożniejszych rolników. Franciszek Stefczyk, główny pionier spółdzielczości polskiej w Galicji, wypracował wzór statutu wiejskiej kasy pożyczkowo-oszczędnościowej. W 1914r. było już czynnych prawie 2 tys. spółek wiejskich z 70 mln koron wkładów. Kredytów udzielano głównie na spłatę
lichwiarskich
długów, na dokupienie gruntu oraz na inwestycje. Biedota wiejska, najbardziej potrzebująca konsumpcyjnego kredytu na przednówku, z dobrodziejstw tych nie korzystała.
Spółdzielczość handlowa znalazła główne oparcie w kółkach rolniczych ( 151).
|