- Nie bij mnie - rzekła ze strachem.
To było nie do wytrzymania, odwrócił się i wybiegł z domu. Błąkał się kilka godzin po okolicy, był listopad i wcześnie zapadał zmrok. Kiedy znalazł się przed willą, było już zupełnie ciemno. Spojrzał w swoje okna, nie paliło się światło, a więc Hanka albo spała, albo poszła sobie. Na myśl, że nie zastanie jej na górze, doznał uczucia nagłego bólu. Zrozumiał, że
szaleńczo
kocha tę dziewczynę i że jest w stanie przebaczyć jej wszystko, cokolwiek by jeszcze zrobiła. Ale czy mogła zrobić coś jeszcze gorszego? Myśl, że ktoś inny dotykał jej ciała, całował ją, pieścił jej piersi doprowadzała go niemal do furii. Był nawet gotów pójść do kasyna i zastrzelić tego kapitana. Ale co by to dało, zaraz pojawiłby się ktoś następny.
Wszedł po schodach na górę, z lękiem ujmując za klamkę. Bo jeżeli jej tam nie ma... Była. Kiedy otworzył drzwi do sypialni, spostrzegł na poduszce zarys jej głowy. Jak mógł najciszej wsunął się obok niej pod kołdrę. Zamarł w bezruchu, czekając na jakąś jej reakcję. A ona przytuliła się do niego. Objął jej drobne ciało. Po policzkach poczęły mu spływać łzy. Otarła je palcami.
|