jego osoby: podali mu jadło w czcigodnych naczyniach jeszcze Kadmosowych, których nie pozwalał używać, a kiedy indziej, dzieląc mięso ofiarne, posłali mu gorszą, niekrólewską część, udziec zamiast barku. Edyp za każdym razem wznosił gniewny głos ku niebu, przeklinając Eteoklesa i Polinejkesa. Zwłaszcza po zniewadze przy uczcie ofiarnej życzył im, by każdy padł z ręki drugiego. Już wcześniej mogliśmy się przekonać o tym, że męża tego można było bardzo rozgniewać. Wymierzał wtedy ciosy gwałtowne.
Ale Sofokles owego sporu Edypa z synami nie dotyka. Wydał mu się dziecinny, a więc zmyślony? W jednej z Sofoklesowych tragedii
Ismena
, Edypowa córka, prościej i groźniej przedstawi niedolę całego rodu, której tylko jednym z przejawów była bratobójcza zaciekłość Edypowych synów. Przy tej sposobności także słyszymy, iż będąc już nawet dorosłymi ludźmi Eteokles i Polinejkes woleli zrazu zostawić władzę Kreonowi, bo lękali się rodowego "nieszczęścia", gr. phthora. Warto tu zwrócić też uwagę, że u Sofoklesa - wbrew przeważającemu w tradycji przekonaniu -nie Eteokles, lecz Polinejkes był starszy, co zresztą nie miało znaczenia rozstrzygającego, gdyż w Grecji archaicznej pierworództwo nie dawało kategorycznego przywileju.
Najpierw pragnęli, tak samo jak Kreon,
Aby on wstąpił na tron, aby miasto
Dłużej nie było zbrukane. Tak chcieli,
Gdy rozważali nieszczęście rodowe,
Które od dawna dom twój przygniatało.
Lecz z woli boga jakiegoś i z myśli
Złej teraz spór się w nich zalągł zażarty:
Obaj chcą posiąść władzę. Oto młodszy
Polinejkesa starszego pozbawia
Berła, wygania go z granic ojczyzny.
Mowę Ismeny zaczerpnęliśmy z jednej z najpiękniejszych tragedii antycznych, z
|