Miłość jest ponoć ślepa, ale żeby do tego stopnia? Kamyk pokręcił głową z niedowierzaniem.
Na powrót przywołał niematerialny wizerunek Jagody i przyjrzał się krytycznie swemu dziełu. Uznał, że miraż nie jest zbyt udany. Rozmywały się w nim szczegóły. Tkacz Iluzji skupił się, usiłując stworzyć w umyśle doskonały obraz pierwowzoru. Jagoda miała twarz szczupłą i wydłużoną, w kształcie odwróconego migdała, ale co z zarysem czoła? Czy granica jej włosów była prosta, czy może miała kształt klina? Brwi? Jaki kształt mają jej brwi? Są przecież tak jasne, że prawie ich nie widać. Gubił się, poprawiał, rzeźbił tę dziewczęcą głowę. Dopasowywał kształt oczu, wypróbowywał rozmaite wykroje ust i w pewnym momencie zauważył, że to go nawet bawi. Jagoda była trudnym modelem, lecz takie wyzwanie sprawiało tym większą satysfakcję. Aż wreszcie siedziała przed Tkaczem dokładnie taka jak w rzeczywistości:
bledziutka
, wielkooka, szczupła aż do przesady. Kamyk czuł niejaki niedosyt, zabawa skończyła się zbyt szybko. Zmienił barwę oczu iluzyjnej dziewczyny wpierw na czarną, potem na brązową, a w końcu zieloną jak liście. Wyglądały tak obco i dziwnie w tej bladej twarzy, że młody mag przywrócił im pierwotny kolor. Oczy Jagody miały niespotykaną barwę płatka kwiatu - różowoczerwoną z leciutkim odcieniem niebieskim.
Wstrzymując oddech z przeczuciem, że rozwiązanie zagadki leży w zasięgu ręki, Kamyk sprawił, że tęczówki iluzyjnej dziewczyny nabrały głębokiego, szkarłatnego koloru i zakryły prawie całe oko. Źrenice zmieniły się w czarne, pionowe wrzeciona. Kamyk wyszczerzył zęby w psotnym uśmiechu. Złość opadła z niego już jakiś czas temu. Oto zyskał smocze oczy osadzone w ludzkiej twarzy. Pożeracz Chmur i jego gusta! Doprawdy, Kamyk musiał przyznać się sam przed sobą, że miał chyba ostatnio zaćmienie umysłu
|