Wspomniane już tutaj nierozłączki - występują one w kilkunastu gatunkach - są obok papużek falistych najmniej kłopotliwymi ptakami w chowie domowym. W Polsce są popularne, szczególnie na Górnym Śląsku, i godne jeszcze większego rozpowszechnienia. Mają potrzeby zbliżone do wymagań papużek falistych. Źle znoszą samotność i nie powinno się ich trzymać pojedynczo.
Papugi amerykańskie swoim wyglądem, zachowaniem i biologią niewątpliwie odpowiadają obiegowym sądom o wszystkich papugach. Były przywożone do Europy, zwłaszcza okazałe ary, od najdawniejszych czasów. Oczywiście masowy odłów młodych i zazwyczaj nieodpowiednie warunki transportu były, a często są i obecnie, przyczyną znacznego zmniejszania się ich liczebności. Dlatego też miłośnicy papug z uznaniem przyjmują bardzo rygorystyczne zarządzenia władz lokalnych, zabraniające eksportu tych ptaków. Wprawdzie utrudnia to ich kupowanie w firmach handlowych, jednakże coraz częściej zdarzające się narodziny dużych papug w hodowlach zapewniają stały dopływ nowego materiału. Ponadto przepisy dopuszczają licencje eksportowe na papugi, jeśli po sprawdzeniu okaże się, że zostały zapewnione dobre warunki odłowu, transportu i aklimatyzacji tych ptaków. W hodowlach amatorskich spotyka się
wróbliczki
, należące do najmniejszych papug, a w ogrodach zoologicznych przeważnie amazonki i ary. Amazonki występują jeszcze dość licznie w Ameryce Południowej i Środkowej. Bardzo popularne wśród tamtejszej ludności, odwdzięczają się opiekunom głębokim przywiązaniem.
Pochodzące z odłowów dorosłe ptaki pozostają długo płochliwe, nieufne i z trudem przyzwyczajają się do nowych warunków. W ostatnich latach stwierdziliśmy, że w okresie aklimatyzacji najlepiej czują się pojedynczo, w małych klatkach, pod stałą opieką jednej i tej samej osoby. Łączone w grupy żyją na początku zgodnie, ale po kilku dniach z reguły wybuchają nieporozumienia i walki. Jeżeli papuga siedzi na podłodze swojego pomieszczenia, jest to znak dla opiekuna, że ptak czuje się źle, trzeba go o
|