Miła panienka już, już podsuwała mi mikrofon, ale niestety: dwoje młodych niesubordynowanych osobników, którzy w życiu zapewne robią coś ważnego, ale ja znam ich tylko z telewizji, rozpoczęło swój własny show, skacząc po ławkach, i zupełnie odsunęło mnie w cień. Wykorzystałem ten czas, myśląc o kolejnym felietonie, a potem o tym, co bym powiedział, gdyby po moim telewizyjnym występie jakaś gazeta chciała zrobić ze mną wywiad. I koniecznie ze zdjęciem.
Mówiąc szczerze, nie wiem, dlaczego o tym właśnie pomyślałem. Może dlatego, że słyszałem w dzieciństwie, że jestem
fotogeniczny
, a zwłaszcza mój lewy profil jest po prostu zabójczy. To uświadomiło mi, że nie eksponuję go należycie, i czym prędzej przekręciłem głowę. Tymczasem do końca programu zostały jeszcze trzy minuty. Tak się zamyślić. Byłem na siebie zły, że pogrążyłem się w labiryntach myśli, zamiast skupić się na pani prowadzącej i jakoś przyciągnąć ją do siebie.
Do głowy przychodziły mi różne pomysły. Ponieważ z dotychczasowych wypowiedzi przedmówców nie wydedukowałem, o czym jest program, doszedłem do wniosku, że wszystko jedno, który z licznych moich talentów zaprezentuję. Mógłbym na przykład zaśpiewać. Nie zaśpiewałem jednak, bo los mi sprzyjał. Młodzi krzykacze uspokoili się na tyle, że wystarczyło głośne chrząknięcie, bym zdołał zwrócić na siebie uwagę prowadzącej. W duchu podziękowałem też najlepszej z żon, że zasugerowała mi czerwony sweter - ba
|