Okolica, którą szedł teraz pociąg, była piękna i pełna uroku. Słońce już zaszło i ciepły koloryt letniego wieczora spowijał pejzaż, świeże łąki, kępy olchowych zagajników, teren falisty, miękko poddający się gęstniejącemu zmierzchowi, już pociemniały u dalekiego horyzontu, gdzie tylko łagodna smuga seledynu rozjaśniała niebo.
Niespodziewanie, ponieważ nic nie zapowiadało bliskości stacji, pociąg począł zwalniać, aż wreszcie stanął. Czerwone światła semaforów zapowiadały postój. To uratowało na pewien czas podróżujących na stopniach, natychmiast się
porozbiegali
. W przedziałach rozmawiano półgłosem. Jakaś kobieta głośno płakała.
A wieczór dopiero teraz, kiedy ścichł monotonny turkot pociągu, odsłonił cały swój doskonały spokój i ciszę. Noc, jak to już wieczór zapowiadał, zanosiła się na zimną, lecz bardzo pogodną. Nareszcie można było bez obawy wypadnięcia otworzyć szerzej drzwi i gdy to uczyniono, świeże, wilgocią łąk przesycone powietrze poczęło napływać do przedziału. Z daleka niósł się wysoki cienki dźwięk fujarki, w rowie poniżej toru rechotały żaby, lekkie, prawie przezroczyste opary mgieł poczęły bieleć wśród ni
|