w ten sposób zneutralizuje niechętne sobie grupy możnych szukających oparcia w Bolesławie. Wojsław, protoplasta rycerskich rodów Powałów i Ogończyków, wyróżniał się bowiem nie tylko bogactwem (posiadał kilkadziesiąt wsi rozrzuconych po różnych polskich ziemiach), lecz również męstwem, odwagą i znajomością wojennego rzemiosła. Towarzyszył dawnemu wychowankowi w wyprawie wojennej na Morawy oraz w 1099 roku w zwycięskim szturmie na Międzyrzecz nad Obrą, podczas którego został ciężko ranny w czoło.
Funkcję piastuna młodego księcia objął syn Michała Starego - Skarbimir, którego postać zdominowała kolejne dwie dekady rządów Bolesława. Wychowywany na królewskim dworze Bolesława Śmiałego, towarzysz dziecięcych zabaw jego syna Mieszka, znakomity dowódca i równie dobry polityk - Kronika polska nie oddaje w pełni wszystkich zalet nowego opiekuna. Ponieważ stała za nim cała potęga Awdańców był on cennym wiernym poddanym. Zapewne był też jednym z przywódców tzw. drugiego buntu wrocławskiego z 1099 roku, kiedy synowie raz jeszcze wystąpili przeciwko ojcu. Pod nieobecność Wojsława, być może odczuwającego skutki rany odniesionej pod Międzyrzeczem albo po prostu oszukanego przez książęce otoczenie, dowodził Bolesławowym wojskiem zajmującym Małopolskę a następnie wraz z armią Zbigniewa maszerującym na spotkanie Władysława Hermana. Sojusz Awdańców z władcą Wielkopolski miał charakter taktyczny i nie oznaczał zapomnienia dawnych urazów. Arcybiskup Marcin zapobiegł rozlewowi krwi i doprowadził do pojednania panującej rodziny, lecz ceną zgody była banicja Sieciecha oraz odebranie urzędów jego krewnym i stronnikom. Palatyn szybko został odwołany z wygnania, ale nie odzyskał dawnych wpływów. Beneficjantem takiego porozumienia był również Skarbimir, który zastąpił
Wojsława
na stanowisku komesa Wrocławia a poza tym zyskiwał coraz większy wpływ na politykę młodego księcia16.
Źródła milczą o roli Magnusa podczas kolejnych wewnętrznych wojen dynastów. Z upływem lat łączyły go coraz bliższe więzi z Bolesławem i Awdańcami. Zapewne przejściowo piastował jakieś godności, lecz na żadnej z nich nie pozostał długo, ze względu na szybkie zmiany polityczne i rosnący stan posiadania Krzywoustego. Należy domyślać się obecności Haroldsona w gronie dostojników uczestniczących w święto Wniebowzięcia Matki Boskiej 15 sierpnia 1100 roku w Płocku w ceremonii pasowania na rycerza Bole
|