tosunku do Rosji, wyszły na jaw z okazji konferencji państw bałtyckich, która odbyła się w Helsinkach od 15 do 23 stycznia 1920 r. Wysyłając Leona Wasilewskiego do Finlandii, Piłsudski pouczał go, że "klucz sytuacji jest na północy, gdzie musi być stworzony wspólny front Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy i Polski". W Warszawie wiązano z konferencją wielkie nadzieje. "Jesteśmy w przededniu wzrostu prestige'u polskiego w Nadbałtyce" – stwierdzano w przeglądzie politycznym MSZ z 12 stycznia 1920 r.
Nadzieje te ziściły się tylko częściowo. Nie uwzględniły bowiem możliwych trudności i nie doceniły rozbieżnych dążeń państw bałtyckich. W rezultacie nie udało się osiągnąć głównego celu konferencji – powołania Związku Państw Bałtyckich i stworzenia wspólnego frontu wobec Rosji Sowieckiej i Niemiec.
Estończycy
nie kryli się z zamiarem jak najprędszego zawarcia pokoju z Rosją. Finowie opowiadali się przeciwko jakimkolwiek porozumieniom antyniemieckim. Najbardziej wszakże psuli szyki delegacji polskiej przedstawiciele Litwy, którzy podjęli z nią ostrą walkę, wyraźnie dając do zrozumienia, że za największego wroga uważają Polskę, a nie Rosję Sowiecką.
Stosunki polsko-litewskie od czasu zajęcia Wilna w kwietniu 1919 r. przez wojska polskie uległy dalszemu pogorszeniu. Oddziały polskie przesunęły się jeszcze dalej w głąb Litwy, przy czym dochodziło do incydentów i starć z Litwinami. Niewiele przy tym pomogły próby mediacji ze strony Ententy i ustanowienie przy jej pośrednictwie linii demarkacyjnej.
|