Kiedy wiosną 1920 roku Tadeusz Peiper wyruszył z Hiszpanii przez Wiedeń (gdzie zatrzymał się na jakiś czas) z walizką pełną rękopisów, które miały zrewolucjonizować ówczesną poezję polską, a także rozumienie sztuki, nikt nie przypuszczał, że ów sakwojaż stanie się legendą, podobnie jak jego właściciel.
Walizka zaginęła ponoć na dworcu
wiedeńskim
, ale poeta dotarł do kraju, stając się w krótkim czasie apostołem i "papieżem" Awangardy.
Nie wiadomo, co naprawdę kryła w sobie walizka, jeśli w ogóle istniała, ale przypuszczam, że nie zmieniłaby w sposób zasadniczy obrazu twórczości Tadeusza Peipera. Przecież twórczość tego teoretyka i poety ukształtowała się wprawdzie w związku z europejskimi doświadczeniami, ale w kontekście polskiej współczesności i tradycji, a także w opozycji do niej (podkreślał to pisarz wielokrotnie, odpierając ataki na rzekomą "cudzoziemszczyznę" Awangardy). Jego publicystyka teoretyczna aż tętni od rodzi
|