bierających króla Niemiec, kandydata na cesarza. Kazał więc sfałszować dokument, w falsyfikacie zostało stwierdzone, że Cezar i Neron nadali Austrii uprzywilejowane stanowisko w Rzeszy. Karol IV nie chciał tego fałszerstwa potwierdzić, dał dokument do zbadania Petrarce w celu stwierdzenia jego autentyczności. Gdy cesarz nie potwierdził dokumentu, Rudolf zaczął szukać pomocy u Ludwika węgierskiego. Próbował namówić go do obalenia Karola IV, sugerował, że cesarzem może zostać Ludwik Andegaweński.
Działalność Rudolfa zaniepokoiła cesarza Karola. Aby nie dopuścić do utworzenia koalicji antyluksemburskiej, gotów był na ustępstwa we Włoszech na rzecz Ludwika, wobec Kazimierza zobowiązał się, że nie będzie próbował odłączyć biskupstwa wrocławskiego od archidiecezji gnieźnieńskiej. Wobec tego królowie Polski i Węgier nie byli skłonni poprzeć Rudolfa. Książę austriacki zmienił więc plany i w inny sposób próbował osiągnąć korzyści. Zbliżył się do cesarza, a gdy został jego sojusznikiem, uderzył na ziemie patriarchy
akwilejskiego
. W przypadku zajęcia patriarchatu przez Rudolfa byłoby zagrożone panowanie Węgier w Dalmacji, ten nadmorski kraj mógłby ponownie dostać się pod władzę Wenecji. Dlatego Ludwik zaczął dążyć do rozerwania sojuszu cesarza z Rudolfem.
Zmiana układów stała się możliwa już w 1361 r., gdy Karolowi urodził się syn Wacław. Dotychczas Rudolf jako zięć Karola mógł liczyć na uzyskanie po nim spadku, teraz nadzieje te się rozwiały. Tymczasem Ludwik węgierski zaczął kierować uwagę Rudolfa w stronę Tyrolu, który starali się podporządkować sobie Luksemburgowie. Do tego planu dał się pozyskać Meinhard tyrolski, gotów zapisać swe ziemie Rudolfowi. Powstała więc koalicja antyluksemburska, w której skład weszli Andegawenowie i Habsburgowie,
|