Swoistą gwarancją właściwego posługiwania się takimi formami jest ich duża frekwencja, ułatwiająca zapamiętanie także nieregularnych tworów. Nie to więc jest mankamentem klasyfikacji Tokarskiego z punktu widzenia użytkownika.
Większym problemem jest niemożność ustalenia na podstawie samej postaci hasłowej - bezokolicznika - przynależności do wzorca. Takie na pierwszy rzut oka podobne czasowniki jak czytać i pisać znajdą się w zupełnie różnych klasach, odpowiednio: w I. i IX. Cudzoziemiec, obcujący najczęściej ze słownikiem, skłonny jest raczej do zestawiania ze sobą czasowników wedle typów zakończeń bezokolicznika. Drugorzędne znaczenie ma przy tym okoliczność, czy końcowe głoski należą do rdzenia (jak np. w pić), czy do przyrostka tematowego (jak w robić) Takie praktyczne rozwiązanie przyjęły w swojej gramatyce dla cudzoziemców B. Bartnicka i H. Satkiewicz, podając wzory odmiany czasowników nieregularnych według listy w porządku alfabetycznym
a tergo
(tj. od końca wyrazu). Jest to dość pokaźna lista, a właściwie zestawienie zbiorów form poszczególnych czasowników potraktowanych indywidualnie: z końcowym -c: piec, wlec, uciec, strzyc, biec; z -ać: posyłać, słać I i II, dostać, jechać, spać, śmiać się, stać ; - z -awać: dostawać; z -iwać, -ywać, -ować: znajdować, wykonywać; z -ąć: zacząć, przyjąć, wziąć, ciąć; z -nąć: zasnąć; z -eć: mdleć, trzeć, mleć; z -ić: żyć; z -ść, -źć: pleść, spaść, trząść, siąść, iść, pójść, znaleźć.
Poza ułożonymi a tergo grupami czasowników o wspólnym zakończeniu autorki podają przykłady odmiany takich nie mieszczących się w regularnej gramatyce okazów, jak być, mieć, móc (u Tokarskiego klasa XI.), a także chcieć..
|