Dane tekstu dla wyniku:	1
Identyfikator tekstu:	PWN_1202900000080
Tytuł:	MIKROBIOLOGICZNA DEGRADACJA ZABYTKÓW ARCHITEKTURY I TECHNIKI ORAZ DZIEŁ SZTUKI W KOPALNI SOLI WIELICZKA
Wydawca:
Źródło:	Aura nr 12
Kanał:	#kanal_prasa_miesiecznik
Typ:	#typ_publ
Autorzy:	Bolesław Smyk,
Data publikacji:	1988
Wieliczka jest - jak wiadomo - jednym zakładem górniczym czynnym bez przerwy od XIII wieku do czasów współczesnych. W wyniku działań wydobywczych powstał i zachował się olbrzymi zespół okazałych wyrobisk podziemnych, który wraz z unikatowymi urządzeniami górniczymi i dziełami sztuki - stanowią jedną w Europie "kronikę" historii górnictwa solnego, dającą przegląd rozwoju sztuki i techniki górniczej. W trakcie siedemsetletniego rozwoju wielickich solin doszło do powstania blisko 7,5 mln m3 pustych wnętrz rozmieszczonych na dziewięciu głównych poziomach, na głębokościach od 57 do 327 metrów. Wśród tych pustek podziemnych znajduje się około 2000 komór o kubaturze 6,5 mln m3 i blisko 200 km wyrobisk korytarzowych. Obszar strefy zabytkowej został ograniczony do pasa o długości około 3,5 km i szerokości około 1 km. W przekroju pionowym objęto ścisłą ochroną konserwatorską wyrobiska rozmieszczone na poziomach od pierwszego do piątego włącznie. Kubatura wszystkich, ponad 1200 komór, znajdujących się w zabytkowej kopalni wynosi 4 mln 320 tys. m3. Należy jeszcze wspomnieć o wartościach górniczych wyrobisk. Otóż w kopalni zachowało się dużo komór i chodników pozwalających na poznanie rozwoju techniki górniczej na ziemiach polskich od średniowiecza aż do czasów współczesnych - wraz z całymi systemami zabezpieczenia, odwadniania i wentylacji (2, 3). Niepowtarzalny w świecie zespół potężnej architektury podziemi tworzą komory zabezpieczone przed zawaleniem kosztami drewnianymi (m.in. "Magdalena", "Baczaniec"), obudową drewnianą rozporową; a