- Kiedy zobaczyłam, że zamiast mnie szukać, zaplątałeś się w absurdalną przygodę, postanowiłam przypomnieć ci prawdziwy cel twojej misji. Trochę skomplikowałeś zadanie, ale od początku przeczuwałam, że odegrasz znacznie większą rolę w owej intrydze niż można było przypuszczać. Dlatego jesteśmy razem. I oby chwila trwała wiecznie.
Świergot
ptaków
za oknem zapowiadał bliski świt. Wyszli przed chatę na łąkę mokrą od rosy. Wspaniale było podziwiać wschód słońca bez przeciwtermicznych szub i antysolarów.
Kola i Selene stali przytuleni, objęci. Było im dobrze, czuli się wolni, młodzi i szczęśliwi. Obserwując nadzwyczajne, a przecież codzienne widowisko przyrody, zatonęli w niepamięci, w wiecznym teraz. Nic dziwnego, że nie zauważyli, jak za ich plecami wylądował na połoninie niemal bezszelestnie czarno-czerwony lepidopter, który nadleciał od strony Mięguszowieckiego Szczytu. Kiedy się zorientowali, co się dzieje, było już za późno.
|