Ospały i nierówny rytm podziemnych wstrząsów, milczący taniec dalekiej łuny u krawędzi gwiezdnego nieba przeniknęły mnie jakimś narkotycznym zachwytem, w którym trwanie i cel naszego oczekiwania zatraciły się niepostrzeżenie.
Nagły tupot
końskich
kopyt był jakby ocknieniem z dziwnego snu. To porucznik Barański zerwał się ze swego miejsca na skrzydle plutonu i kłusował ciemną sylwetką ku środkowi placu. Majaczyła tam niewyraźnie grupa jeźdźców wokół kogoś na siwym koniu. Nasz mityczny dowódca, kapitan Gorczyca, który dotychczas tajemniczo bytował w swojej kancelarii, pojawił się wreszcie. Nikt z nas nie widział go dotychczas. Słyszeliśmy teraz stłumiony pomruk głosów. Odprawa oficerów baterii. Jezdni poruszyli się w siodłach, ujęli w garść krótkie artyleryjskie baty. Zaskrzypiały osie, jakiś powiew przeszedł po wszystkich zaprzęgach.
W nowym, niespodziewanym tętencie garstka pomrukujących cieni rozprysła się nagle. Oficerowie wracali galopem na swoje miejsca. Na środku alarmowego placu został jedynie blady fantom siwka. Z tego miejsca dobiegły nas wkrótce słabe, zacinające się dźwięki, niejasne strzępki zdań, skierowane najwyraźniej ku nam kadencją ceremonialnej przemowy. Dosłyszałem tylko niektóre z nich. "Szczęście i zaszczyt walki dla słusznej sprawy... nie zawiedziemy... ofiarność i dyscyplina... honor polskiego żołnier
|