Na dole klatki schodowej słychać już było krzyki, coraz wyraźniejsze wraz z pokonywaniem kolejnego piętra. Dymny zdjął palący się szlafrok, biegał po mieszkaniu goły, próbując wodą z czajnika ugasić rozprzestrzeniający się błyskawicznie pożar. W coraz gęściejszych kłębach dymu, zszokowany, nie potrafił znaleźć klucza i otworzyć wejściowych drzwi. Dopiero żona go otworzyła, owinęła w swój krótki płaszczyk i sprowadziła do sąsiadów.
Sama wezwała straż pożarną. Mieści się w
sąsiednim
budynku, ale przyjazd trwał wieczność. Patrzyła na płonące dywany, książki, sprzęty, jak na ironię złożone w pracowni. Zanim zaczęto gaszenie (nie było maski tlenowej, rura nie sięgała wysokiego piątego piętra itd.), żywioł zagarniał w swe posiadanie coraz więcej. To, co się nie spaliło, uległo zniszczeniu w trakcie gaszenia, obrazy zrywano bosakami, przez wybite okna dostawał się tlen, powodując kolejne wybuchy. Na szczęście ogień nie dostał się do składu z farbami i chemikaliami, wtedy wyleciałby dach. W ciągu paru minut poszła w gruzy praca wielu lat, własnoręcznie robione meble, rysunki, maszynopisy, listy, zdjęcia, osiemdziesiąt gatunków kwiatów. Aparaty fotograficzne i cała kolekcja obiektywów latami przywożnych z NRD, ocalały od ognia, lecz nie oszczędziła ich ludzka zachłanność. Pozostały na półce ich dokładne odciski w pokrywającym wszystko popiele.
Wyszli ze spalonego mieszkania z kotką, kłębkiem wełny i paroma ubraniami, które zdążyli wyrzucić na schody. Zamieszkali u Elżbiety Karkoszki. Różnie bywało w ciągu tych trzech miesięcy ich pobytu u nas... (Teatr 7/8 z 1991 op.cit.). Wiesiek był w trakcie pisania "Karczmy". Ciekawa byłam kolejnych stron. Wieczorami mąż i ja wędrowaliśmy do swoich pokoi, dom zasypiał, a oni zostawali tu, w salonie. Mieli ogromnego, dzikiego kota, dwa rozkładane łóżka z ustawioną między nimi maszyną do pisania i
|