dasz rady... Nie wiedziałeś? Pewnie, tkwisz tutaj,
palancie, jak galernik. Dawaj łeb... No, dawaj, głupi kundlu.
Przeleziemy tym podkopem, mówię, nad wodą mam, sam
zobaczysz, dobre miejsce. Zrobimy sobie, stary, budę. Szałas,
rozumiesz. Worki położymy, naznosimy, co się da... ale
żadnych zbędnych gratów! Pomyślimy, co dalej. Urwiemy
się albo posiedzimy do jesieni, zrobimy, co będzie nam się
podobało... Zrobimy tak, bracie frajerze? Gadaj!
Kundel milczał, jakby
zaskoczony
i zmieszany zupełnie po
ludzku. Adam westchnął. Kurczak wygramolił się z miski,
oczyścił dziób i szponiaste łapki w piasku, ani
spojrzał na nich, i takim samym pędem, jakim gnał do
budy, wrócił przez dziurę w płocie na swoje ptasie
podwórko.
Adamowi drżały nieco ręce, gdy sięgał do szyi
psa. Obroża wpiła się mocno w sierść, wytarła
ją do łysiny.
|