Jest coś szczególnego, nienazwanego w świętach Bożego Narodzenia, coś, co powoduje, że każdy nosi ich obraz w sercu nieraz przez całe życie. Nie mogą się z nimi równać święta Wielkanocny, mimo że są ważniejsze pod względem liturgicznym i nieporównanie bogatsze pod względem kulinarnym. O obfitości staropolskiego święconego krążą legendy; było nie tylko dużo i smacznie, ale także malowniczo.
"W pokoju obok jadalnego ustawiano długi stół przykryty długim białym obrusem, zwisającym do podłogi, ubranym
widłakami
i barwinkiem. Na stole kwiaty, a przy nich biały baranek z cukru z krzyżem i czerwoną chorągiewką. Ustawiona prefuzja doskonałego jedzenia: głuszec pieczony z przypiętym łebkiem, skrzydłami i wachlarzem, dwa cietrzewie też z przypiętymi łebkami o czerwonych kolorach brwi, skrzydłami i lirą, indyk pieczony z doskonałem rodzynkowym farszem, prosię z rumianą skórką i kolorowym jajkiem w pysku, ogromna szynka z nadkrojoną i uniesioną, przypiętą goździkami skórą, wędzony łeb świński (to właściwie już tylko dekoracja), pieczeń wołowa, barania i cielęca ze znakomitymi borówkami, wędzone soczysta polędwica i pachnące dymem jałowcowym kiełbasy, doskonałe pasztety. Do tego rozmaite sosy - cumberland, majonez, tatarski, zimny chrzanowy, różne sałatki, tradycyjny biały ser tzw. nieboszczyk z wpiętą gałązką barwinku. Ze słodkich ciast: torty w większej ilości; zazwyczaj orzechowy, wiedeński, tzw. szary - migdałowy, dalej mnóstwo mazurków, w tym oczywiście wspaniały cygański, królewski, pomarańczowy, bakaliowy, kruche z rozmaitymi masami i różne inne. Na rogach stołu piętrzyły się wysokie baby szafranowe z lukrowanymi na biało czapami. Świeża zielona sałata i rzodkiewki, dużo farbowanych jaj, wszystko udekorowane barwinkiem. Stół nie tylko pod względem smakowym, ale i kolorystycznym wyglądał naprawdę pięknie.
Na osobnym stoliku - bateria butelek: stare wódki (sławna w naszych stronach korkozowiczówka) i wina".
|