ej, dwóch uczonych niemieckich: Otto Hahn i Fritz Strassmann, dokonało w laboratorium rozbicia jądra atomowego. Z początku nie bardzo potrafili zinterpretować wyniki swojego doświadczenia. Inna wybitna uczona, Lise Meitner, wraz ze swoim siostrzeńcem, także fizykiem, Ottonem Robertem Frischem znajdowali się wówczas w Kopenhadze, dokąd uciekli przed nazizmem Hitlera. Hahn poinformował Lise Meitner listownie o wynikach swojego doświadczenia i to ona i jej siostrzeniec podali właściwe wyjaśnienie.
W doświadczeniu Hahna jądro uranu
rozpadło
się na dwie części. Wiadomość o tym odkryciu rozeszła się dość szybko i wzbudziła wśród uczonych w Anglii, Francji i we Włoszech duże zainteresowanie. Fragmenty powstałe z rozpadu jądra uranu zawierają nadwyżkę neutronów i mogą zaistnieć dwie sytuacje: można tę nadwyżkę neutronów ustabilizować i zamienić cały ten proces w źródło kontrolowanej energii lub neutrony mogą spowodować reakcję łańcuchową - wyzwolone neutrony bombardują jądra, powodując rozpad kolejnych jąder atomowych, a w trakcie rozpadu wyzwalają się kolejne neutrony i tak dalej. W ten sposób powstaje źródło niekontrolowanej energii i cały proces kończy się wielką eksplozją.
Takie idee przychodziły do głowy wielu uczonym i różne były ich reakcje. Niektórzy, przewidując konsekwencje, starali się utrzymywać rzecz w tajemnicy, a nawet zaniechali prac prowadzących w tym kierunku. Inni, widząc zagrożenie ze strony Hitlera, który nie wahał się przed rozpoczęciem prac nad wykorzystaniem militarnym energii jądrowej, uważali, że należy je kontynuować. Wśród nich znaleźli się między innymi: Leó Szilárd, Eugene Paul Wigner, Edward Teller i Enrico Fermi. Nalegali oni na prezyd
|