kaninach, meblach, naczyniach, sukniach kobiecych, na wystroju wnętrz; wszystko, czym się człowiek otacza, było pomyślane jako ozdoba, wszystko niezależnie od swej wartości użytkowej miało działać jako zamierzone układy linii, kształtów, przestrzeni barwnych. Swoją wszechobecnością narzuciła się secesja jako górujący nad wszystkim estetyczny wyraz epoki, tworząc wokół dusz szczególnie wrażliwych i narażonych na bolesne okaleczenia jakby strefę ochronną czystej, delikatnej i subtelnej piękności.
Jako styl odznaczała się upodobaniem w wielkich, nagich, pustych płaszczyznach, które skontrastowane z przestrzeniami wypełnionymi ornamentyką lub kompozycją figuralną grały tak jak pauza w dziele muzycznym, działając jak potężny środek ekspresji. Podstawowym elementem rysunku była linia, długa, płynna, kapryśna, falista,
esowata
, o rytmie niespokojnym, zdająca się być w ustawicznym ruchu. Ograniczała ona wyrazistym konturem plamy barwne, jednolite, kładzione płasko, tapetowo, dekoracyjnie.
Sztuka secesji odmieniła zupełnie dawną kolorystykę, odrzucając gęste czernie i brązy malarstwa akademickiego. Barwą podstawową stała się biel, pozostałe kolory nabrały pastelowej delikatności; czerwień przeszła w malinową różowość, zieleń w rezedowość albo odcień jabłkowy, kolor niebieski w błękit. Wszelkie ostrości kolorystyczne zostały ściszone, stonowane, wszystko więc było srebrnoszare, bladozielone, bladobłękitne, bladofioletowe, koloru malwy, delikatnie różowe. Barwy te zdawały się opali
|