Zapewne w trakcie ewolucyjnego odtwarzania spiralnego układu nie został "zapamiętany" poprzedni kierunek jego zwinięcia. Już w środkowym dewonie występowały gigantyczne terebratule o masywnych muszlach (Stringocephalus z "marmuru chęcińskiego"), być może zawdzięczające swoje rozmiary symbiozie z jednokomórkowymi glonami. Rynchonelle i terebratule dotrwały do dziś i stanowią
podstawowe grupy współczesnych nam brachiopodów. W odróżnieniu od ramienionogów bezzawiasowych nie mają otworu odbytowego, choć skorupki dewońskich terebratul miały jeszcze w wierzchołkowej części (u nasady podpór lofoforu) otwór, przez który przechodziło zapewne jelito tylne. Nie jest im potrzebny, bowiem odżywiają się głównie rozpuszczoną w wodzie koloidalną substancją organiczną. Bytować więc muszą w środowiskach o dużej zawartości rozpuszczonej substancji organicznej, ich występowanie nie jest zaś uzależnione od obfitości planktonu. Spadek znaczenia
ramienionogów
w końcu paleozoiku był zapewne spowodowany konkurencją ze strony również filtrujących wodę osiadłych małżów. Od najniższego kambru do młodszego paleozoiku małże nie konkurowały istotnie z ramienionogami, ograniczając swoje występowanie do obszarów ilastego, niestabilnego dna, gdzie miały wybitną przewagę nad innymi grupami filtratorów, polegającą na tym, że łatwo mogły się wydobyć spod przysypującego osadu. Stopniowo zakres zasiedlanych przez nie środowisk zwiększał się aż do zupełnego niemal wyparcia dawnych grup filtratorów osiadłych.
Liliowce mezozoiczne
|