mków. Dokument nie został sporządzony w dworskiej kancelarii, bo z pewnością coś bym o tym wiedział. Skorzystano prawdopodobnie z usług któregoś z miejskich notariuszy. Wiesz jednak zapewne, że my, legiści, solidnie dbamy o dobre imię naszego cechu, podobnie jak to czynią medycy. Nie pozostaje zatem nic innego, jak popytać wśród tutejszych prawników. Jeśli twoi bracia zapłacili któremuś z nich za milczenie, z pewnością trzeba to będzie wyśledzić i zagrozić surową karą nierzetelnemu kanceliście.
Jak rzekł, tak się stało. Już następnego dnia nieoceniony Jakub przyprowadził do mej pracowni wystraszonego notariusza, dzierżącego w dłoniach pergamin, którego istnienie przyrodni bracia usiłowali przede mną zataić. Po odczytaniu dokumentu okazało się, że mój drogi rodziciel przeznaczył dla mnie w spadku niebagatelną sumę sześćdziesięciu srebrnych grzywien, nic zatem dziwnego, że potomków rodu Turyngów skusiła chętka zagarnięcia owych aktywów dla siebie. We trójkę udaliśmy się do domostwa przy opactwie Świętego Wincentego. Mój najstarszy krewniak zmartwiał na nasz widok,
Zygfrydowi
zaś, który nie zdążył jeszcze wyjechać do Krakowa, oczy rozszerzyły się w popłochu. Cóż, nie po raz pierwszy kochana rodzina nie zdołała mnie odpowiednio docenić.
Jakub, występując w moim imieniu, rozwinął na stole pergamin i zapytał wprost, czy moi bracia zamierzają podważyć legalność tego dokumentu i kwestionować ostatnią wolę zmarłego. Przy okazji nadmienił znacząco, że stanowisko prokuratora książęcego skarbu nie jest bynajmniej dziedziczne, podobnie jak inne dworskie urzędy, młody zaś władca, kiedy tylko zjedzie objąć swoją domenę w posiadanie, z pewnością zażąda szczegółowych rachunków z prowadzonych w jego imieniu transakcji. Henryk, widząc, że na
|