atru Na Szczycie zbyt przychylnie do świata. Wciąż obracał w głowie ponure myśli, a pod zamkniętymi powiekami przepływały męczące obrazy: torturowany Śpiewak, obojętna twarz Stworzyciela Klingi, w którego oczach lśniła satysfakcja, wstrząśnięta Róża, powstrzymująca się z całych sił od płaczu, cedząca przez zaciśnięte zęby: "Jest dla mnie najważniejszy na świecie. Jak brat, jak syn... Najważniejszy. Zrobię wszystko i jeszcze więcej, żeby go stamtąd wyciągnąć. A jak nie zdołam, to się zemszczę!".
Zawstydzała go. Jego, wojownika, zawstydziła kobieta. To on powinien walczyć o uwolnienie Śpiewaka i szukać zemsty. Tymczasem chodził od drzwi do drzwi, wciąż obijając sobie pięści o mur biurokracji i czując się coraz
parszywiej
, zupełnie jak żebrak. Nawet jego Gwiazda, Kamyk, zaczął nim chyba pogardzać, bo od dłuższego czasu ani spojrzał w jego stronę. Dość. Na Panią Lawin, dość!
Zerwał się z posłania, wciągnął tunikę i kilt. Nie namyślając się, zdjął z haka miecz.
|