- Nie ma o czym mówić! Zapiszę mu tu lekarstwo... kalomel dać zaraz i do "Dzieciątka Jezus" z nim... im prędzej, tym lepiej!... A tymczasem przyślę panu felczera oddziałowego do pomocy.
Pracki w milczeniu zabrał się do wykonania recepty. Prowizorowi jednak czegoś dziwnie ręce się trzęsły. Wyjął naczynie, po kilkakroć obejrzał napis i zaczął ważyć... źle! Wysypał odważony kalomel, przetarł talerzyki metalowe i po raz drugi nadważył... Dopiero za czwartym razem wagę utrafił. Gdy atoli mieszał
kalomel
z cukrem... ścisnęło mu się serce i łza wielka padła w środek moździerzyka... więc znów zabrał się od początku do roboty... W pół godziny później Władysław, spowinięty w kołdry, zajechał razem z Prackim i felczerem przed Szpital Dzieciątka Jezus. Chorego wniesiono do poczekalni, na lewo od wejścia. Zjawił się urzędnik.
- Świadectwo rządcy domu?...
|