dokumentów historycznych, dotyczących rodzin właścicieli zamku. W jednym z pomieszczeń możemy obejrzeć kopię aktu zastawnego z 1412r., w myśl którego król Władysław Jagiełło pożyczał królowi Zygmuntowi Luksemburskiemu 40 tys. kóp groszy praskich pod zastaw 16 miast spiskich, które tym samym przeszły w administrację polską. Dokument ten został podpisany właśnie w zamku niedzickim. Na marginesie warto dodać, że dług nigdy nie został Polsce zwrócony, a zastawione miasta odebrano siłą w 1769 roku…
Z historią zamku wiąże się tajemnicza sprawa tak zwanego Testamentu Inków, odnalezionego w Niedzicy po II wojnie. Legenda, mająca zresztą niezłe umocowanie w faktach, rozpoczyna się w XVIII wieku, kiedy to niejaki Sebastian Berzeviczy, z bliżej nieznanych powodów, miał wyjechać do Peru i tam wszedłszy do kręgów upadającej władzy Inków, ożenił się z miejscową księżniczką. W tym właśnie czasie Hiszpanie ostatecznie rozgromili powstańców
inkaskich
, których przywódcy postanowili uciec do Europy przed prześladowaniami okupantów. Skarb Inków podzielony został na trzy części: jedną z nich dysponował Inka Tupac Amaru II, który był ożeniony z córką Berzeviczy‘ego, Uminą. Pozostałe części skarbu zostały ukryte w jeziorze Titicaca i w zatoce Vigo koło wybrzeży Hiszpanii.
Wynajęci mordercy doścignęli Tupaca Amaru w Wenecji i zasztyletowali. Jego żona, księżniczka Umina, teść Sebastian Berzewiczy i maleńki syn Antonio wyjechali wtedy z Włoch i znaleźli się w Niedzicy. Bratanek Sebastiana, Wacław Berzewiczy, adoptował Antonia i wobec delegacji najwyższej Rady Inków przysiągł opiekować się młodym księciem i dochować tajemnicy miejsca, w którym znalazła się trzecia część państwowego skarbu Inków. Umowę podobno spisano w dwóch egzemplarzach w piśmie kipu i jeden z ni
|