yjaciela, na którym będziesz mogła polegać w trudnych chwilach. - Julia wciąż powtarzała te słowa, wzbudzając wściekłość, a raczej nienawiść Iw. - Nie jesteś wysoka i postawna - ciągnęła swą tyradę wzdychając - ale są przecież mężczyźni, którzy lubią drobne, małe kobietki takie jak ty. Na pewno spotkasz wkrótce odpowiedniego człowieka... Jesteś, co prawda, niska, ale bardzo zgrabna, i wiesz, że umiesz się podobać... A tańcem każdego zachwycisz. Tylko żeby nie poderwał cię jakiś młody szaławiła.
Iw starała się nie słuchać matczynych
monologów
, ale było to właściwie niemożliwe, bo Julia wykorzystywała każdą chwilę, by pouczać, doszkalać i instruować Iw, jak ma postępować, kogo warto poznawać, a do kogo odwracać się plecami.
I chyba właśnie dlatego dochodziło między nimi do ciągłych kłótni, spięć, awantur, a nawet do rękoczynów. Julia bowiem uważała się za powołaną do bezustannego pouczania Iw. Postanowiła przestrzegać ją przed pułapkami i niebezpieczeństwami, ubogimi adoratorami i prawdziwą, wielką miłością, której sama nigdy przecież naprawdę nie poznała. Owo dawanie nauk córce to była dla niej niemal misja, o której należy mówić dużo, ciągle i cierpliwie.
|