Całą wieczność. Staruszka i wieczność. Nieznajoma, choć pochylenie, właściwie lekki garb, budzi wspomnienie. Dotknąć garbu na szczęście. Zbliżam się, delikatnie pocieram twardą narośl. Szczęście jest przy mnie. Jestem tutaj, oddycham, żyję. Piesi tupią ze złości. Czekają na pasach. Kierowcy wlepiają tępy wzrok w czerwone oko.
Korek. Wypadek. Na moście przyczyna. Ciężarówka leży na boku jak upolowany mamut.
Tarasuje
całe dwa pasma. Dźwig usiłuje zahaczyć ją ramieniem i przenieść kawałek dalej, żeby zrobić miejsce choć na jeden samochód. Zmagania potworów. Dobrze, że idę pieszo.
Za mostem nowoczesny przeszklony biurowiec, z daleka widać kolejne piętra. Serwantka pełna porcelanowych figurek na półkach. Muzeum sztuki konceptualnej. Obok smukłych wieżowców dostojne matrony kamienic, wypacykowana secesja. Odnowiona jasnym tynkiem od strony ulicy. Znam ten sposób działania, pamiętam. Malowana fasada szkoły; front kamienicy. Zaglądam od podwórka, widzę, że mury są tak samo jak kiedyś pokryte liszajami; odpadają płaty skóry, aż do żywego mięsa cegieł. Za to wszystkie okna lśn
|