ŚW. IRENEUSZ - ROLA TRADYCJI
Kościół końca II stulecia mógł poszczycić się bogatym dorobkiem intelektualnym i duchowym, bogactwem doktryny wypracowanej przez pierwsze pokolenie intelektualistów. Był to jednak Kościół podzielony licznymi doktrynami heterodoksyjnymi, czyli nie mieszczącymi się w ramach ortodoksji, oraz licznymi szkołami teologicznymi charakteryzującymi tę epokę. W końcu stulecia stanął więc przed Kościołem podstawowy problem jedności wiary i ciągłości tradycji. Podjął ten problem najwybitniejszy polemista II w., "ojciec" teologii chrześcijańskiej, św. Ireneusz (zm. ok. 202 r.). W swoim Adversus haereses, obejmującym pięć ksiąg, daje pełne jego rozwiązanie. Przedstawia w tym dziele naukę o tradycji jako właściwym źródle wiary. Według Ireneusza tradycja Kościoła zawiera ciągłość apostolskiego przekazu, jej nosicielami są wszyscy wierni, a zewnętrznym znakiem jest sukcesja apostolska. Św. Ireneusz miał prawo pisać o tradycji, bo będąc uczniem św. Polikarpa, który słuchał nauk św. Jana apostoła,
przyswoił
sobie za jego pośrednictwem tradycję apostolską.
Św. Ireneusz pochodził ze Wschodu (Azja Mniejsza), a spędził życie jako misjonarz na dalekim Zachodzie, w Galii, gdzie objął biskupstwo młodego Kościoła w Lyonie (po męczenniku, św. Potynie) w czasie prześladowań za rządów Marka Aureliusza. Jest on doktorem Kościoła powszechnego, człowiekiem, który - podobnie jak Paweł apostoł - stoi na pograniczu dwu epok. Był świadkiem czasów apostolskich, a jednocześnie człowiekiem przepojonym prądami, jakimi żył Zachód u schyłku II w. Dzieło św. Ireneusza p
|