niezwykle oryginalny rewidującego repertuar gotycki3. W tym ciągu tematów "ulubionych" przez literaturę grozy szczególnie chętnie podejmowany był motyw wampira i wilkołaka4. I jeśli Emily Bronte mogłaby powiedzieć, że światem rządzi Zło, to autor Opowieści niesamowitych 5 mógłby twierdzić, że światem rządzi przede wszystkim Strach. Strach przed tym, co niezwykłe, czego nie sposób przeniknąć rozumem, co zakłóca spokój racjonalnych dociekań, wprowadza dysharmonię i naraża na brak bezpieczeństwa.
Ponawianie pewnych znaczących motywów to jak gdyby stale podejmowane próby przeniknięcia wąskiej granicy, oddzielającej życie od śmierci, racjonalność od irracjonalności. W takim sensie twórczość Poego jest swoiście
monotematyczna
, a jednocześnie niepowtarzalna.
"Zamierzam opowiedzieć zdarzenie, którego treść jest pełna grozy. Przemilczałbym je chętnie, gdyby nie było raczej kroniką wrażeń niż zdarzeń"6 , kokietuje w jednym z opowiadań. I rzeczywiście - zdarzenia w opowiadaniach Poego zdają się być punktem wyjścia do analizy wrażeń, do wytworzenia atmosfery grozy i niesamowitości. Ale niezwykłe zdarzenia nie przytrafiają się każdemu. Musi to być człowiek wrażliwy, cierpiący na tajemniczą chorobę - katalepsję, nadwrażliwość zmysłów oraz nerwów, apatię i
|