- Pierwszy dzwonek, brachu! - wyszeptał. - I nieostatni.
Dochodziła pierwsza. Piszczajko,
ukłoniwszy
się w przedpokoju nieco zdziwionej starszej kobiecie, opuścił mieszkanie. Czuj duch! - ból mógł powrócić. Tym bardziej, że z sierpniowego skwaru wylazła nieświeżość, słońce przyczepiło się do miasta jak pijawka.
Coś jednak musiało się zdarzyć, a jakże! Tylko wyszedł ze sklepu z zakupionym apapem, poczuł silny uścisk na karku... "Co jest?!..." Nie zdążył się nawet odwrócić... Złapał Piszczajkę dres albo inny drab i rzucił na chodnik! Jak szmatę! A drab poszedł w swoją stronę, zostawiając go w kurzu chodnika... Ludzie przed sklepem patrzyli z zaciekawieniem. I co teraz?... Dogonić, twarzą w twarz stanąć, uderzyć, zabić? Powinien go zabić, przynajmniej spróbować... Skopać! Wgnieść w ziemię! Ryj obić! Łatw
|