Ponieważ te trzy podejścia są ze sobą powiązane i dążą do tego samego celu, będę korzystał z nich nie dokonując pedantycznych rozróżnień.
Zwolennicy redukcjonistycznego podejścia liniowego mają za sobą sukcesy wielu dziedzin nauki, w ramach których poznano i wyjaśniono strukturę i funkcjonowanie najrozmaitszych obszarów umysłu. Również dokładne badania budowy i funkcjonowania mózgu potwierdzają częściowo jego liniową (komputerową) strukturę. Wciąż bada się, które obszary w mózgu są odpowiedzialne z a poszczególne funkcje, trwa budowa dokładnych map kory
mózgowej
. Względnie dobrze już wiadomo, które obszary mózgu zajmują się odbiorem i przetwarzaniem informacji dostarczanych przez wzrok, słuch, węch czy dotyk; które są odpowiedzialne za reakcje emocjonalne, które kierują wydzielaniem hormonów. Naukowcy poznając mózg stworzyli jego model na wzór maszyny do odbioru i przetwarzania informacji, oraz do sterowania wszystkimi procesami zachodzącymi w organizmie. Działające komputerowe modele pewnych funkcji mózgu zdają się być dodatkowym argumentem na rzecz liniowego podejścia do jego badań.
Każdy działający logicznie układ ma jednak określone ograniczenia wynikające z samej istoty logiki, związane przede wszystkim z nierozstrzygalnością i niezupełnością działania każdej maszyny Turinga. Pisze o tym w swojej książce Penrose (33). Zresztą już często przywoływane w dyskusjach na ten temat twierdzenie Gödla jednoznacznie mówi, iż w każdym, dostatecznie bogatym systemie formalnym istnieją proste zagadnienia, których nie można rozstrzygnąć o oparciu o jego aksjomaty. Zagadnień tych jest
|