auważył. Miał po cichu żal do mnie, że tyle czasu tracę na sprawy związane z moją robotą w wojsku, że nie znajduję go, aby malować. Pamiętam, jak na wieczerzy wigilijnej (1942) Jarema wstał i jako przemówienie odczytał wstęp do mojej przed laty napisanej książki o Pankiewiczu, w której pisałem, że sztuka nasza w dziewiętnastym wieku nie osiągnęła nigdy w pełni swych celów, bo wszyscy malarze, nawet Michałowski, dzielili swój czas na malarstwo i jakoby ważniejsze sprawy społeczne i patriotyczne.
Jako przyjacielską prowokację
ofiarował
mi wówczas Jarema w Bagdadzie piękną kasetę z farbami.
Józef w Bagdadzie to rozdział osobny; któż o nim w tamtych czasach mógłby jeszcze napisać? Razem z Turkiewiczem organizują pierwszą wystawę malarzy-żołnierzy Armii Andersa (oprowadzającym po tej wystawie był Anatol Stern!). Podobne wystawy będą miały miejsce w Tel-Avivie, bodajże w Kairze, a następnie w Rzymie.
|