Położenie miasta na dużym podziemnym wysadzie solnym sprawia, że na jego obszarze występują liczne źródła wód słonych. Pierwszy zakład kąpielowy w Inowrocławiu powstał w 1875 z inicjatywy dr. Zygmunta Wilkońskiego. Znaczny rozwój uzdrowiska nastąpił w okresie międzywojennym. Dzisiejsze uzdrowisko inowrocławskie należy do największych na nizinach w Polsce. W ciągu roku z jego usług korzysta ok. 15000 osób.
Podstawą rozwoju uzdrowiska są solanki jodobromowe o dużej zawartości soli potasu i magnezu oraz o znacznym stężeniu, ok. 3,2% – jedne z najsilniejszych w Europie, solanki gorzkie (podobne do solanek w Karlowych Varach) o stężeniu 0,4–1,6%, borowiny. Uzdrowisko ma liczne obiekty do kąpieli solankowych, kwasowęglowych, tlenowych, borowinowych, zakład przyrodolecznictwa z oddziałami wodolecznictwa, wziewalnią, oddziałem fizykoterapii i pijalnią wód mineralnych. W uzdrowisku leczy się choroby gośćcowe, stany pourazowe wymagające rehabilitacji, choroby układu
pokarmowego
, dróg oddechowych, układu krążenia, układu nerwowego, choroby kobiece. Od kilku lat jedną z głównych specjalności jest leczenie chorób wieku starczego – geriatria.
Centralną częścią uzdrowiska jest Park Zdrojowy, obejmujący obszar ok.16ha. Przy głównym wejściu, od strony ul. Solankowej, znajduje się olbrzymi zegar słoneczny. Uwagę zwracają w okresie letnim piękne kwietniki. W parku rośnie wiele interesujących okazów drzew i krzewów.
|