arakteru przepływowości, różnic morfometrycznych i genetycznych mis oraz charakteru zlewni, w stosunku do której jezioro spełnia rolę odstojnika. Proces sedymentacji w jeziorach komplikuje "zazębianie się" jej dwóch składowych. Pierwszą stanowi materia dostarczana z obszaru zlewni, drugą zaś materia wytwarzana w samym zbiorniku. Ponadto w obrębie jednego jeziora procesy sedymentacji z uwagi na zróżnicowany rozkład głębokości mają różny przebieg w strefie płytszej w porównaniu ze strefą głębszą.
Rola osadów jeziornych jest bardzo duża, ponieważ to one właśnie w znacznym stopniu wpływają na przebieg ewolucji mis, których końcowym etapem jest ich całkowite wypełnienie i zanik w wyniku przekształcenia środowiska ziemnowodnego w lądowe. Wypełnienie mis może zachodzić na skutek sedymentacji, gdy materia pochodzi z toni wodnej, bądź też jest alochtoniczna (jest dostarczana spoza misy) lub jest następstwem sedentacji. W drugim przypadku osady biogeniczne tworzą się z biomasy wyrastającej bezpośrednio z osadów. W jeziorach młodych, o znacznych powierzchniach, przyrost osadów zachodzi zasadniczo na skutek sedymentacji, a sedentacja odgrywa rolę podrzędną, głównie w strefie zewnętrznej części litoralu (Tobolski 1995). Wraz z wiekiem następuje sukcesywne wypłycanie i w pewnym momencie zaczyna przeważać sedentacja, która na obszarach torfowisk całkowicie eliminuje
sedymentację
.
Misy jeziorne stanowią systemy akumulacyjne związane najczęściej z wyraźnie dodatnim bilansem materii i energii. Sam proces akumulacji można wiązać z następującymi czynnikami (Rossolimo 1964):
|