aż są dostatecznie rozległe i wszelkie nabytki terytorialne byłyby źródłem ich słabości. Bez wątpienia był w tym twierdzeniu szczery, natomiast jego mocodawca, Franciszek Józef na pewno był innego zdania i niewątpliwie w programie swojej polityki stawiał przyłączenie Bośni. W czasie tych wynurzeń wobec posła pruskiego Andrassy stwierdził, że polityka zewnętrzna ma jednak wpływ na stosunki wewnętrzne i na odwrót. Dlatego też - jak dodał - nie dopuści on do uszczuplenia pozycji Polaków w Austrii.
Zaraz po objęciu przez niego Ministerstwa Spraw Zagranicznych rozpoczął się kryzys rządowy w Austrii. Gabinet Hohenwarta ustąpił. Rozważana była kandydatura barona Kellersperga na premiera, ale jak się Andrassy zwierzył Schweinitzowi, Kellersperg chciał nawiązać kontakty z Rusinami, nie chciał obsadzić ministerstwa dla Galicji i wezwał metropolitę Sembratowicza do Wiednia, aby z nim uzgodnić poparcie, jakie by Rusini dali rządowi. Wiadomo, że Sembratowicz znany był z sympatii
prorosyjskich
, toteż Andrassy przeciwstawił się utworzeniu przez Kellersperga gabinetu. Andrassy bowiem - jak stanowczo oświadczył dyplomacie pruskiemu - nie zgodzi się na popieranie Rusinów. Gdy go wtedy Schweinitz spytał, co dostaną Polacy w Galicji za popieranie rządu, Andrassy powiedział, że rezolucja nie zostanie wprowadzona w życie, że Polacy nie otrzymają odpowiedzialnego przed sejmem lwowskim ministra ani rządu galicyjskiego, a to, co już otrzymali, zostanie tylko nieznacznie uzupełnione.
Wypowiedź Andrassy'ego wobec Prusaka jest bardzo znamienna. Powtarza on to, co już mówił Bismarckowi i co Bismarck tłumaczył w Petersburgu. Polacy są mianowicie jedynymi Słowianami, którzy przeciwstawiają się agitacji panslawistycznej i dlatego Austria ich się nie wyrzeknie.
|